โนรา เป็นการร่ายรำตามแบบฉบับของชาวปักษ์ใต้ มีการขับร้องประกอบดนตรี อันได้แก่ กลอง ทับ โหม่ง ฉิ่ง ปี่ และแตระ ซึ่งเป็นต้นฉบับในการเล่นละครชาตรีมาแต่สมัยอยุธยาจนถึงสมัยรัตนโกสินทร์ มีผู้รู้บางคนกล่าวว่าการรำโนราน่าจะเป็นวัฒนธรรมของอินเดียมาแต่เดิม แล้วแพร่หลายเข้าสู่ชวา มลายู ในช่วงที่อาณาจักรศรีวิชัยกำลังรุ่งเรือง ถ้าพิจารณาดูท่ารำแม่บทของโนราชาตรี จะเห็นได้ว่าหลายท่าคล้ายกับ "ท่ากรณะ" ในคัมภีร์ภรตนาฏยศาสตร์และคล้ายกันมากกับท่ารำในแผ่นศิลาจำหลักที่ บุโรพุธโธ ในเกาะชวาภาคกลาง นอกจากนั้นวิธีการเล่นของหุ่นละครชาตรี ยังคล้ายคลึงกับละครประเภทหนึ่งของอินเดีย ซึ่งเล่นอยู่ตามแคว้นเบงกอลในสมัยโบราณที่เรียกว่า "ยาตรา" ก็ได้ จากหลักฐานนี้พอจะยืนยันได้ว่า โนรา เป็นอารยธรรมของอินเดียภาคใต้ที่เข้ามาทางแหลมมลายูและภาคใต้ของไทย

หนังตะลุง เป็นละครชาวบ้าน น่าจะมีขึ้นไม่น้อยกว่าสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น โดยการประสมประสานระหว่างการละเล่นหนังใหญ่กับหนังแบบชวา ประกอบกับวิถีพื้นบ้านภาคใต้ ทำให้เกิดรูปแบบใหม่ที่มีเอกลักษณ์เฉพาะและพัฒนาขึ้นบริเวณภาคใต้ตอนกลาง คือ ละแวกเมืองพัทลุง นครศรีธรรมราช และสงขลา (อุดม หนูทอง.๒๕๓๙:๓ )

ลิเกป่า อาจเรียกได้หลายชื่อ เช่น "ลิเกรำมะนา” หรือ "ลิเกบก” หรือ "แขกแดง” คำว่า "แขกแดง” ชาวภาคใต้หมายถึงแขกอาหรับ ถ้าใช้คำว่า "เทศ” จะหมายถึงคนอินเดีย เช่น เทศบังกาหลี(จากเบงกอล) เทศคุรา เทศขี้หนู (อินเดียใต้) ถ้าใช้คำว่า "แขก” หมายถึง แขกมลายและแขกชวา มีผู้กล่าวว่า ลิเกป่าได้แบบอย่างมาจากการร้องเพลงสรรเสริญพระผู้เป็นเจ้าของแขกเจ้าเซ็นที่เรียกว่า "ดิเกร์” ซึ่งเป็นภาษาเปอร์เซีย เพราะพวกเจ้าเซ็นมีเสียงไพเราะ เป็นที่นิยมฟังกันทั่วไป ต่อมา มีคนไทยหัดร้องเพลงดิเกร์ขึ้น ตอนแรกมีทำนองการใช้ถ้อยคำเหมือนกับเพลงสวด ต่อมาก็กลายเป็นแบบไทยและคำว่าดิเกร์ก็เปลี่ยนมาเป็นลิเกหรือยี่เก อย่างไรก็ตาม หากพิจารณาจากเครื่องดนตรี รำมะนาที่ลิเกป่าใช้น่าจะได้แบบมาจากมลายู เพราะมลายูมีกลองชนิดหนึ่งเรียกว่า "ระบานา” ซึ่งมีสำเนียงคล้ายกับรำมะนาของไทย ดังกล่าวแล้ว ลิเกป่าคณะหนึ่งๆ จะมีประมาณ ๒๐-๒๕ คน รวมทั้งลูกคู่ด้วย ตัวละครสำคัญๆ ก็มี แขกแดง ยาหยี เสนาและเจ้าเมือง ส่วนที่เหลือเป็นตัวประกอบ

เพลงบอก ชื่อของเพลงบอกจะมาจากอะไรไม่มีหลักฐานแน่นอน แต่เชื่อว่าเพราะเป็นเพลงที่ใช้ร้องบอกกล่าวให้ชาวบ้านทราบข่าวสารต่างๆ มักเล่นในวันสงกรานต์ งานประจำปี งานบวชนาค งานขึ้นบ้านใหม่ งานศพ และงานทำบุญต่างๆ บางครั้งมีการจัดประชันเพลงบอกด้วย คณะเพลงบอก ประกอบด้วยแม่เพลง ๑ คน ส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย ผู้ช่วยร้องรับร้องเสริมเรียกว่าลูกคู่ ๓ – ๔ คน เครื่องดนตรีมีฉิ่ง เพียงอย่างเดียว ตัวอย่าง เช่น แม่เพลง... มาถึงปากประตูแล้วหยุดอยู่พร้อม ลูกคู่... เอ้-วา-เห หยุดอยู่พร้อม แม่เพลง... ถึงปากประตูแล้วหยุดอยู่พร้อม ลูกคู่... ว่าทอยจ้า ช้า เหอ อยู่พร้อม แม่เพลง... นอบน้อมหัตถังตั้งขึ้นเหนือเศียร ลูกคู่... ตั้งขึ้นเหนือเศียร นอบน้อมหัตถังตั้งขึ้นเหนือเศียร ฯลฯ ที่มา : วัฒนธรรม พัฒนาการทางประวัติศาสตร์ เอกลักษณ์และภูมิปัญญา จังหวัดพัทลุง