เดิมทีสมัยโบราณในภาคอิสานเวลาค่ำเสร็จจากการกิจธุรการงาน มักจะจับกลุ่มพูดคุยกันกับผู้เฒ่าผู้แก่เพื่อคุยปัญหาสารทุกข์สุกดิบ และผู้เฒ่าผู้แก่นิยมเล่านิทานให้ลูกหลานฟัง นิทาน ที่นำมาเล่าน้้น เกี่ยวกับจารีตประเพณีและศีลธรรม ทีแรก นั่งเล่า เม่ื่อลูกหลานมาฟังกันมาก จะนั่งเล่าไม่เหมาะ ต้องยืนขึ้นเล่า เรื่องที่นำมาเล่นต้องเป็นเรื่องที่มีในวรรณคดี ผู้เล่าจำเป็นต้องยกไม้ยกมือ แสดงท่าทาง ใช้สำเนียงสั้นยาว ใช้เสียงต่ำ สูง ประกอบและหาเครื่องดินตรีประกอบ เช่น ซุง ซอ ปี่ แคน เพื่อให้เกิดความสนุก คึกครื้น ผู้แสดงมีเพียงแต่ผู้ชายอย่างเดียวดูไม่มีรสชาติเผ็ดมันจึงจำเป็นต้องหาผู้หญิงมาแสดงประกอบจึงเป็นการลำสมบูรณ์แบบ จากการมีหมอลำชายเดียงคนเดียวค่อย ๆ พัฒนาต่อจนมีหมอลำฝ่ายหญิง มีเครื่องดนตรีประกอบจังหวัด เพื่อความสนุกสนาน จนกระทั่งเพิ่มผู้แสดงให้มีจำนวนเท่ากับตัวละคร ในเรื่องครบถ้วน กลายมาเป็นหมอลำในปัจจุบัน

           ลักษณะที่โดดเด่นของหมอลำ คือ เป็นการลำเป็นเรื่องราว ใช้ผู็แสดงมาก เช่น ตัวพระเอก นางเอง ตัวโกงหรือตัวร้าย ตัวตลก นักเต้น นักร้อง นักดนตรี มีฉากที่สวยงาม มีการรวมวงที่ค่อนข้างใหญ่ มีรูปแบบการแสดงเป็นแบบลำเรื่องต่อกลอน

          สืบเนื่องมาจากสมัยก่อนนอกจากการทำไร่ทำนาตามฤดูกาลแล้ว ส่วนใหญ่จะมีการไปทำงานเพื่อหารายได้เสริมที่กรุงเทพฯ มีครูมาจากจังหวัดอุบลฯ มาสอนหมอลำ คุณพ่อแสง พรมสุข จึงได้ได้จับกลุ่มเพื่อน ๆ ไปเรียนลำเพื่อประกอบอาชีพเสริม ผู้ที่แสดงหมอลำหมู่นี้จะมีความภาคภูมิใจที่สามารถทำให้คนดูมีความสุข คนดูจะติดตามดูหมอลำไปตามที่ต่าง ๆ ที่มีการจัดแสดง เพราะเรื่องราวที่นำมาแสดงเป็นเรื่องราวที่ใกล้เคียงกับวิถีชีวิตของชาวอิสาน ผู้แสดงมีความภาคภูมิใจท่ีมีผู้ชื่นชอบในการแสดงของตน